 |
| آرامش |
درباره ی داستان
«اسرائیلیان» و «فلستینیان»
دیباچه:
ناگزیر
و به ناچار باید این را بگویم که - که کسی دچار «کژبینی» و «کژ دانی» (کژ فهمی) نشود
- که من، همیشه و همواره «داستان ِ مردم نژاده و آزاده ی هر سرزمین» و «دین» و
«دودمانی» را از «کشورگردانان» و «فرمان روایانی» که در هنگامه های (دوره های)
گونه گونی از «تاریخ» بر آن «سرزمین» «فرمان روا» (حاکم) بوده اند، در اندیشه و
پندار و گمان ام یکسر جدا می کنم و «فرمان روایانی» (حاکمانی) که بیش تر شان، به
ویژه در «جهان سوم!»، «فرمان روایی» و «کشورگردانی» (حکومت و حاکمیت و دولت) را
«به زور» گرفته اند و «فرمانروا» و «سرپرست» شده اند (به کمک قوه ی قهریه، غصب کرده
اند و به زور صاحب شده اند) را، به هیچ روی از «مردم راستین آن سرزمین» نمی دانم،
و «داستان مردم و فرهنگ آن سرزمین» را ، بر پایه ی «راستی ها» (حقیقت ها و واقعیت
هایی) - که می شود پیدایشان کرد و درست شان را دانست - در اندیشه ام می نویسم و به
«یک دیدگاه» و «گونه ای(نوعی) نگاه» می رسم و آن را از «پندار» و «گفتار» و
«کردار» و «رفتار فرمان روایان» جدا می کنم.
این ها را گفتم که بگویم که: «مردمان درست و راستین اسرائیل» هم، مردمی هستند همانند «مردم هر جای دیگری از این جهان»، ولی - مانند بسیاری دیگر از کشورها - «اندیشه» و «منش» و «رفتار فرمانروایان شان» و «رفتار دسته یا دسته هایی از مردمان شان»، آن ها را هم در «جایگاه دیگری» شناسانده و گنجانده است، و این، شوند ِ آن (باعث) شده و همواره می شود که «مردم سرزمین های دیگر» - و از آن دست، «مردم سرزمین بزرگ و باستانی ما، ایران» نیز «دیدگاه ها» و «داوری های» گونه گونی که بیش ترین شان هم به سوی «خوبی» و «نیکی» و «راستی» و «درستی» و «مهر» و «آزاده گی» و دیگر ویژه گی های «آدم بودن» و «آدم خوب و درست و راست بودن» نیستند و «وارون این ها» را به پندار و گمان و اندیشه ی «آدمی که راست و درستش را هنوز نمی داند و یا نمی تواند که بداند» می رسانند و سوی «پندار» و «گمان» و «اندیشه ی» او را به «بی راهه» و «ناراست و نادرست اندیشی» می کشاند.
بنابراین،
برای «کسانی که می دانند، یا می توانند که بدانند و می خواهند که بدانند»، می گویم
که من، «هیچگاه» و «به هیچ روی» در «اندیشه ها» و «پندارها» و «گمان ها» و «گفته
ها» و «نوشته های ام» دربرابر «داستانی درباره ی سرزمینی یا مردم یک سرزمین» سوگیری
بی هوده نداشته ام و ندارم و نخواهم داشت و «راستی ها» (حقیقت ها و واقعیت ها) را – همان گونه که «راست» و «درست» هستند در
دید (نظر) می گیرم، نه مانند «پاره ای یا دسته ای از مردم» که آن چیز یا چیزهایی
که دل شان و خودشان می خواهد که آن ها را بپذیرند و «درست» و «راست» بدانند -
هرچند که (حتا اگر) هیچ شوند برنده (دلیل قاطعی) در اندیشه و دست شان، برای اش نداشته
باشند – از روی «دل» و «شکم» و
«خواست خود» شوند (دلیل) بتراشم و بیان کنم.
در
همین راستا، من، خودم، هیچ گاه و به هیچ روی، نمی توانم «پندارها» و «گمان ها» و
«اندیشه ها» و «منش و گفتار و رفتار و کردار فرمانروایان اسرائیلی و یهودی» را
بپذیرم و بسیاری «ویژه گی های «اسرائیلیان» و «یهودیان» را هم درنمی یابم و برای
ام «پرسش زاست» و نیز می دانم که بارها و بارها – در درازنای تاریخ - شوند (باعث) «آسیب» و «آزار» بسیاری از «مردمان
جهان» - دست کم «مردمانی چون ایرانیان» – شده است و شده اند. ولی این ها، شوند ِ
آن نمی شود که – برای نمونه – (مثلن) چون کسی «پر خور» است، ما او را «بیزار از خنیا» (موسیقی)،
یا آدمی «آب زیرکاه» بدانیم. چون همه ی ویژه گی های «آدمی» به «همه ی آن دیگر ویژه
گی ها» پیوند پیدا نمی کنند، و تنها «پاره ای از ویژه گی ها» هستند که در پیوند
سرراست و یکسر با «ویژه گی » یا «ویژه گی های دیگری» از «همه ی ویژه گی های آدمی»
هستند (قرار دارند).
این
را، نخست گفتم که مباد هنگامی (یک وقتی)، این دسته از «آدم ها» - که گفتم که این
چنین هستند -، سر و کله شان پیدا بشود و بگویند که این آدم دارد با «سو گیری» و
«سوی گیرانه» و «هوادارانه» و «یک سویه بینانه»
و از این «یاوه ها» و «گزافه ها»که همیشه و همواه می گویند، سخن می گوید، و
راه چنین «روایشی» (توجیهی) بر ایشان بسته باشد و بسته بماند.
با
نگرش به «گفته ها» و «نوشته هایی» که «مهربانی» کردید و خواندید، می روم به سوی «جان سخن ام» و «ریشه ی این داستان».
***
«فلستینیان»، - که در خواسته ها و گفته ها و نام و ریشه شان هنوز باید پژوهش انجام و سخن گفته شود، و «پرسش های بی پاسخی درباره ی ایشان هست (وجود دارد) که باید برای شان پاسخی یافته شود- زمین های شان را به «اسرائیلیان» فروختند و واگذار نمودند، و کسی «به زور» چیزی را از دست و یا آن گونه که گفته می شود «از چنگ کسی» در نیاورده ]بیرون نیاورده[ است، و پس از آن که پشیمان شدند – به شوندهایی که آن ها نیز، جای گفت و گو دارند -، به این برآیند (نتیجه) رسیدند که باید «زمین های فروخته شده شان» را دوباره از «اسرائیلیان» که «دارنده گان» و «سرپرستان ِ تازه ی این زمین ها و این سرزمین» به شمار می آمدند، باز پس بگیرند و هنگامی که پیروزمندی در این کار با ایشان نبود و نتوانستند به همین آسانی به «آماج» (هدف شان) برسند، آهنگ نمودند (تصمیم گرفتند) که «جهان و مردم اش» را درگیر «داستان خودشان» و «این ]جهان[» را برای «مردمان جهان»، به «سپید» و «سیاه» و «خوب» و «بد» و «زشت» و «زیبا» و «ستم پذیر» و «ستمکار» [ستمگر] و «ویژه گی هایی از این دست» بخش کنند، و در این «راه» و «راستا» و «فرآیند»، آن دسته از کشورهای«جهان» که فرمانروایان شان، سود خودشان و آماج های (هدف های)شان را با این «داستان» هم سو و در یک راستا می دیدند و به شمار می آوردند، به این «داستان» پر و بال دادند و با نگرش به این «راستی» (حقیقت) که هر «دودمان» و «تباری» (هر نسلی) که بیاید، بخشی از «تاریخ» را - خود به خود - در «فرآیند زدایش و تازه خواهی تاریخی دوده ها (نسل ها)»، فراموش خواهد کرد و بدین گونه، می شود «داستان» را از نو و یا از پایه، به گونه ی یک «داستان نو» نوشت که می تواند به هیچ روی به آن «داستانی» که از نخست بوده، هیچ پیوندی هم پیدا نکند، با «داستان ایشان»، «همراه» و «هم آوا» و با «کردار» و «رفتارشان»، «هم کار» و «هم دست» شدند. بدین گونه، مردمانی چون «یهودیان» و «اسرائیلیان» با آن «فرمانروایان» و «سردمداران» شناخته شده و دارای آن «رفتار» و «کردار» آشکار، و با «ویژه گی های آن چنانی» که مردم جهان آن ها را به «آن ها» ]آن ویژه گی ها[ می شناسند، و نیز چون «داراترین های مالی» (پول دارترین های) جهان بودند و هستند، آری به این شوندها و شوندهای بسیار ِ دیگری، «جهان شیفته و دیوانه ی برابری!» - که همواره و همیشه به شوند ِ همین اندیشه ها و ویژه گی های «برابری خواه» و «بسیار برابر خواهانه»، «دردسرها» و «ستیزها» و «بدبختی ها» و «جانباخته گان» بسیاری بر جای گذاشته است، {چون داستان های «کومونیسم» و «مارکسیسم» و «لنینیسم» و «توده ها و توده ای ها» و «خلق ها و خلقی ها» و بسیاری داستان های دیگر} -، به ویژه «مردم جهان سومی» را، بدون آن که از پایه، چیزی را «درست» و «راست» بدانند {که چه و که، به کجا و کدام است}، به داوری درباره ی «همه ی مردم اسرائیلی و یهود» و «همه ی دودمان یهودیان و اسرائیلیان»» نشانده و پاره ای که «نادان ترند» و یا «نادان تر و تندروترند» و یا باز برای نمونه «دیوانه گان فرمانروایی و زورمندی و نیرومندی (قدرت)» و «خودکامه گان دیوانه و تندرو» و «دسته های دیگری» را بر آن داشته و بدان جا رسانده یا به تر است بگویم که کشانده است، که خود را به جای «راست ترین راستان!» و «درست ترین درستان!» و «به ترین ِ خوبان!» و «بیناترین ِ بینایان!» و «داناترین ِ دانایان!» و «تواناترین ِ توانایان!» و ارجمندتر (مهم تر) از همه، «پاسمندترین پاسمندان» (محق ترین ِ محقان یا برحق ترینان!) و «ارجمندترین و ارزشمندترین ارجمندان و ارزشمندان» (اهم یا مهم ترین ِ مهمان!) می دانند و می بینند، و این «روادید» (اجازه) را به خودشان می دهند که همان گونه که «می پندارند» و «گمان می کنند» و یا شاید «می اندیشند» - گیرم [هرچند که] ایشان به هیچ روی «نمی اندیشند» و تنها «می پندارند» و «گمان می کنند» که «می اندیشند»! - باری، همان گونه که در سر دارند، «بیان کنند» و «انجام دهند» [بگویند و رفتار کنند] و همین «داستان»، «جهان امروز» را - در هر گوشه ای از جهان و به ویژه در «خاور ِ میانه» - این گونه، به «من به ترم» و «تو بدتری»، و «بی برنامه گی» و «کشت و کشتار» و «ویرانی» و «نابودی» کشانده است و هنوز که هنوز است، هر کس - با آن که «آدمی» اگر به «جایگاه خدایی» و «شهریاری» خود نرسد، تنها «یاخته ای» یا «تخمه ای» بیش نیست - خود را و «پندار» و «گمان» و «اندیشه های خودش» را، «ارجمندترین» و «پاسمندترین» (مهم ترین و محق ترین) بداند و به گونه ی «بیمارگونه ای» بر «آن ها» پافشاری کند و دیگران را نیز، «هم سو» و «هم داستان» با «خود» بخواهد!
آن
چه به هیچ روی نباید فراموش شود، این است که:
این
که «مردمانی» که «دینی» را از «نیاکان
شان» برگرفته اند و یا آن را پذیرفته اند، یا می پذیرند، به هیچ روی، این «روادید»
(اجازه) را ندارند که «به نام خدا» - «هیچ خدایی» با «هیچ نامی» در «هیچ جای جهان»
و در «هیچ کدام از دین ها» - «زنده گی» و «گستره ی زیستن» را بر «مردمانی دیگر»،
تنها به این شوند که آنان، «دین و آیین ایشان» را نپذیرفته اند، یا این که «دین و
آیین خودشان» را «دوست می دارند» و «پاسمند» (برحق) و «والاتر» و «برتر» و «به تر»
دانسته اند»، تنگ و تاریک نمایند و – شوربختانه برای نمونه ی
هر روزی جهان (متأسفانه مثال متداول و معمول) - «مردمان دیگری» را بکشند و به خاک
و خون بکشند که بگویند: «ما، پاسمند (برحق) هستیم و شما «ناپاسمند» (ناحق) و «خدای
ما» گفته است که: «هر که را که از شما (در این جا، «ما»ی آن ها) نبود، بکشید و «دار
و ندارشان» را «چپاول» نمایید و «زنان» و «کودکان شان» را «دربند» کنید و در
جایگاه «برده» و «کارگر» و ... از ایشان بهره بجویید و ... !
کدام
«آدم دانا» و «اندیشه مند» و «خردورز» و «راستکار» و «درستکار» و «آزاده» و
«مهربان» و «نیک» و «تندرست» (سالم)، می تواند «گروه خود پاسمند دانان ِ کشتارگر»
(خود بر حق دانان یا محقان جهادگر)، همان ها که |مثلن| «برای
خدا» و «در راه خدا» و «به نام خدا»، «مردم» و «دیگران» و «دیگر اندیشان» را می کشند،
را «پاسمند» (محق) بداند و بشناسد؟!
«آدم»
اگر «آدم» باشد، می داند و «آنان» که «آدم» نیستند هم باید بدانند که، هیچ کس این
«پاس» (حق) را از سوی «هیچ کس» ندارد که به نام «خدا» و «دین خدا» و «آیین خدا» و
«کیش خدا» و «پیام آور خدا» و «جانشین خدا» و «پیوندگر (رابط) خدا» و «نسک (کتاب)
خدا» و از این جور «سخنان بی پایه و بنیاد»، «جان» و «زنده گی» کسی دیگر را بگیرد
و «زنده گی» و «خوان» و «مان» و «دار و
ندارش» را «ویران» و «نابود» نماید و سرانجام همه ی این «فرآیند ناپسند و ناشایست
و نکوهیده و زشت و ویرانگر» را «جهاد» بنامد و به «خدا» پیوند دهد و خود را از هر
«گناهی» (جرمی) به دور (مبرا) بداند و پس از همه ی این ها، خود را «ستم دیده» و
(مظلوم) و «پاسمند» (محق) نیز بداند و از «جهانیان» این درخواست را داشته باشد که
«سو» (جانب) او را بگیرند و او را «پاسمند» (بر حق) بدانند!
اگر
چه «جهانیان» به گونه ی «کج دار و مریز» می دانند –
مانند پیوند یافتن همان ویژه گی های برشمرده ی «پر خوری» و «آب زیر کاه
بودن» - که «نادرستی» و «نادرستکاری» (اشتباه) «پاره ای از آدم ها» در یک جا را،
نباید با کارهای شان در جاهای دیگر - که می توانند «درست» و «راست» باشند - ، در
هم بیامیزند، ولی اگر کسی از «خروس خوان» تا «کرنای سگ»، یک بند از «پاسمند بودن»
(بر حق بودن) خود و «ناپاسمند بودن (ناحق بودن) دیگران دم بزند، و پس از آن، «سرزمین
های دیگر» و «مردمان شان» و نه «فرمان روایان ِ سَد مَن یک تخم قاز (غاز) و سَد
مَن نُه شاهی شان» را همواره و همیشه به نام های زشت بخواند و «درفش سرزمین های
گونه گون را» - هر کدام را هر گاه و به هر شوندی که دل اش خواست –به زیر بکشد و آتش بزند و خانه های آنان
را در «سرزمین خودی» و «سرزمین های دیگر» چپاول و ویران نماید و بسیاری کارهای زشت
و ناپسند و ناشایست و نکوهیده ی دیگر را انجام بدهد، و افزون بر همه ی این ها، «ویژه گی هایی» که به
راستی «اندیشه» (فهم) و «خرد» (شعور) و «دانش» و «شناخت آدمی» و «گونه ی آدمی»
(نوع بشر) را هم به زیر پرسش (سؤال) می برد را نیز با خود داشته باشد، و نیز «دیگرگونه
گی های پنداری و گفتاری و کرداری (رفتاری) این دسته از مردم» که شوند ِ (باعث ِ) «شاخه
شاخه شدن» و بخش شدن آن ها به «زیرشاخه های گونه گونی» که هر کدام، تنها خود را
«پاسمند» (بر حق) و «راست» و «درست» و «خوب» و «به ترین» و «زیبا» می دانند و
«راست» و «درست» و «آن ِ نخستین ِ» آن «کیش» و «دین» و «آیین» را به خودشان می
بندند – بدون آن که این نکته ی
ساده و نخستین را در دید (نظر) داشتاه باشند که (مثلن) دین را برای به «یکپارچه
گی» و «همبسته گی» (وحدت) رسیدن می خواستند و می خواهند، ولی هم اکنون، هر کدام از
«نگرش ها» و «کیش ها» و «دین ها»و «آیین
ها»، خود دارای «زیرشاخه های پایان ناپذیر و بسیاری» شده اند که هر کدام خود را
«درست» و «دیگری» و «دیگران» را «نادرست» می دانند و ... همه و همه گرد هم می آیند
و آن گاه، همین ها «شوند ِ» (باعث) آن می شود که گردآمده ی همه ی چنین نگرش هایی،
از سوی «آدم های اندیشه مند» و «خرد ورز» و «دانا»، با دید بد و «به گونه ی رفتار
و کرداری نادرست و ناشایست و ناپسند و نکوهیده» به آن ها و «کیش» و «کارهاشان»
نگریسته شود.
جدا
از همه ی این ها، هنگامی که «دسته ای از آدم ها!»، «به گونه ی شبانه روزی» و «یکسر»،
در «راه» و «راستا» و «در کار ِ کشتن»
و «از میان بردن (حذف) دیگران و دیگر
اندیشان» و «هم آورد خواستن» (مبارز طلبیدن) و «من ام زدن» (رجز خوانی و رجز
خواندن) و از این دست کارها گام بردارند و باشند، و پس از «کشتن کرور کرور آدم» -
تنها به شوندهای «باورنکردنی» و «من در آوردی ِ دیگرگونه گی (تفاوت) کیش و دین و
آیین های شان» - بخواهند به جهان بپذیرانند (بقبولان اند) که همه ی این کارها از
سر ِ «ستم پذیری» (مظلومیت) است و «برتری دینی»، باری، در چنین هنگامی، به هیچ روی
نمی توان، «چنین مردمانی» را، سوی «ستم دیده» و «پاسمند (بر حق ِ) داستان» دید و
دانست.
آماج
ام (قصدم) این نیست که در این نوشتار به «چم» و «چه گونه گی» و «چیستی» و «چرایی
دین ها» و «دینداران» {به چم (معنای) به نادرستی (اشتباه) دانسته و جا افتاده اش}»
بپردازم، بنابراین این «داستان» را همین جا کوتاه می کنم و دنباله ی اش را به
«گفتار» و «نوشتاری » دیگر واگذار می نمایم.
سپاس
ایرانزاد خنیاگر
تیر و مهر 3750 باستانی زرتشتی
7 مهر 1391 خیامی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر